اینجا یه گوشه‌ی کوچیک از منِ واقعیه.
نه همیشه پر از واژه‌م، نه همیشه حس و حالِ نوشتن دارم…
ولی گاهی بعضی حسا، بعضی فکرا، اون‌قدر پررنگن که نیاز دارن جایی ثبت بشن.. حتی اگه خودم نتونم کامل بنویسمشون. بازم سعیمو میکنم گاهی با کمک یک دوست، گاهی با صدای سکوت خودم.
چونکه.. نوشتن تنها راهیه که حس شنیده شدن میده؛ برای صداهایی که بلند نیستن، ولی واقعین.
RAS یه بخش از مغزه که اطلاعات و افکاری که هر لحظه تو سرمون هست رو پردازش میکنه. و بر اساس اون پردازش ها مغز به بدن دستور میده که در چه حالت و شرایطی قرار بگیره. مثلا اگه فکر این باشه که من آدم ناتوان و شکست خورده ای هستم، مغز این پیام رو مثل یه دستور به تمام اعضای بدن می‌رسونه که این دستور رو بپذیرن و طبق همون عمل کنن! و خب مشخصه که قراره اینطوری چجور نتیجه‌ای به دست بیاد..
دونستن این موضوع خیلی خارق‌العاده نیست؟ اینکه RAS اطلاعاتو پردازش میکنه و هر چی که از افکار بدست میاره رو، در دنیای بیرون می‌گرده و شواهدی رو پیدا میکنه که همون فکر رو بیشتر ثابت کنه! مثلا اگه فکر کنی که آدم بدشانسی هستی، مغز در محیط اطراف دنبال شواهدی می‌گرده که بدشانسی رو بیشتر و بیشتر ثابت کنه و شما رو مطمئن کنه که فکرت درسته!
معنیش این میشه که فرقی نداره فکر تو درست باشه یا اشتباه! خوب باشه یا بد! حقیقت باشه یا نه! به هرحال هرچی که باشه مغز اونو قبولش میکنه و اونو بیشتر و بیشتر بهت ثابت میکنه! پشماام.
حقیقتا نمیشه جلوی فکرای منفی رو گرفت.. هرچقدر بخوای باهاش مقابله کنی اون هم با قدرت بیشتری ادامه میده. اما میشه جایگزینش کرد! من در لحظه فکرای منفیمو با یکی از رویاهام جایگزین میکنم. با تصور ساحل دریا و ماسه هایی که زیر پامه و موج های آرومی که از سمت دریا به ساحل میاد، پاهامو نوازش میکنه و ماسه ها رو از کنار و زیر پام با خودش می‌بره. یا با تصور جنگل. یه جنگل سرسبز، با بوی چوب و سرسبزی و نم بارون. پرتوی نور از لابه‌لای شاخه ها، تنفس هوای تازه، لمس نسیم، صدای پرنده ها و رودخونه..
و آروم میشم. وقتی آرومم همه چی خوب پیش می‌ره. و تازه فهمیدم که این ربط داره به RAS و این صحبتا.. حس میکنم یه چیزایی در رابطه با RAS تو مدرسه خوندیم؛ ولی مطمئنم اینطوری به این موضوع اشاره نکرده بودن:)
چند روز، تنها، یه جنگل سرسبز، شب و روز، با صدای پرنده ها و جیرجیرکا، با دفترام، خودکارام، و خودم..
حس و حال خودمو میگم. یا اتفاقاتی که تجربه میکنم. حس میکنم بهتره خودم رو مقصر ندونم.. چون شاید، تا حالا چنین اتفاقی رو تجربه نکرده بودم و طبیعیه که الان ندونسته باشم در مواجه باهاش چیکار کنم.. اما ته قلبم یه چیزی رو حس کردم که درست و غلط رو بهم میگف. این حس همیشه بوده. تو قلب هممون. اما ممکنه گاهی، اونقدری که لازمه بهش توجه نکنیم:)
من از اون ته مه های قلبم می‌دیدمش اما انقدر صداهای زیاد و بلند دیگه ای توی ذهنم بود، که صداشو نمی‌شنیدم. فقط یه لحظه دستشو می‌دیدم که به سمتم دراز شده ولی فقط یه لحظه.. و لحظه‌ی بعدی پشت بقیه‌ی شلوغی ها گم می‌شد. و درسته.. من اون حرکت اشتباه رو انجام دادم. چون اون لحظه، حس خوبی می‌داد. اما میدونی؟ اون حس خوب خیلی موقت بود. در حد چند روز، یا حتی چند ساعت.. گاهی هم فقط چند دقیقه.. :) و بعدش، بووم! دوباره همه ی شلوغی ها آوار می‌شد رو سرم. رو قلبم، رو تک تک اعضای وجودم. و من هر لحظه زیر اون آوار له تر از قبل می‌شدم.
من بارها و بارها درست و اشتباه رو حس کردم. ولی زیر اونهمه آوار واقعا نیاز داشتم به حتی شده یه ذره از اون احساس خوب.. و اون یه ذره احساس خوب دقیقا تو همون انتخاب اشتباه بود.. و آره. من به تعداد بسیاری اشتباه رو انتخاب کردم:) تو هم این کار رو کردی. و من درکت میکنم. هیچ اشکالی نداره.. من بهت حق می‌دم.
حقیقت اینه که تو حق داری دنبال حس و حال خوب خودت باشی. و حق داری چیزی رو انتخاب کنی که حس خوبی بهت میده. فقط بهتره بدونی که این یه چرخه‌ی بی انتهاست. میفهمی منظورمو؟ انتخاب هایی که حس خوبه موقتی دارن همیشه هستن. این تویی که تصمیم میگیری تا کجا میخوای بذاری همینطوری پیش بره... صدای قلبت رو باید پیدا کنی. و بازم بهت حق می‌دم که الان نتونی صداشو بشنوی.. ولی سعی‌ت رو بکن.. قلب تو برای اینکه بتونه صداشو بهت برسونه، به کمکت نیاز داره. خواهش میکنم بهش توجه کن....
احتمالا اونطور که باید و میخوام نمیتونم منظورم رو برسونم. کلمه های ناشناخته‌ی زیادی وجود دارن که در حال حاضر فقط می‌تونن تبدیل به قطره های نمکی بشن و از گوشه‌ی چشم سرازیر بشن...
از صمیم قلبم میخوام تمام آدم هایی که در حس و احوال خوبی نیستن، بتونن اون چرخه ی لعنتی رو بشکنن.. من درکت میکنم و با تمام وجودم دوس دارم بتونم نشونه‌ای برسونم برای اینکه بتونی به اون حس خوبی که حقته برسی... و اینکه نمیتونم گاهی قلبمو به درد میاره:,)
..
فقط تویی که میتونی این چرخه رو بشکنی. و از ته قلبم برات آرزو میکنم که بتونی.
یه روزه نه چندان دور تمام کلمه هامو از قطره های نمکی بیرون می‌کشم و می‌نویسمشون.
داشتم از به صدا درآوردن نوت ها لذت می‌بردم و لبخند رو لبم بود که یهو انگار تو وجود خودم نبودم! از بیرون فاطمه رو دیدم که تو سکوت نشسته و داره لبخند میزنه. یه چیزایی بیشتر از فقط جسم و فیزیک می‌دیدم. حس ها رو می‌دیدم. حس رضایت، حس لذت، حس شادی. شکلشون قابل وصف نیست. ولی می‌دیدمشون.
داشتی از سکوت لذت می‌بردی. و از وقت گذروندن با خودت.. یه روزایی بود که تنهایی آزارت می‌داد. یادته؟ می‌گشتیم تا بتونی دوستانی پیدا کنی تا تنها نباشی. اونموقع داشتی از خودت فرار می‌کردی. از افکارت و از حس های ناجورت. از من! می‌دونستم که داری فرار می‌کنی. اینو میفهمیدم. احتمالا چون نمیشناختی منو.. ولی یادمه که اون گوشه کنارا یه جاهایی، بهم فکر می‌کردی. به روی خودت نمیاوردی ولی ته دلت میخواست که منو بشناسی و باهام دوست بشی. منم اینو همیشه میخواستم. واسه همین ازت نا امید نشدم. همیشه پیشت بودم. حتی وقتایی که تو پیشم نبودی. حتی وقتایی که با تمام سرعت ازم فرار می‌کردی. بازم من کنارت بودم. منتظر یه لحظه ای مثل امروز.. اینکه با هم نشستیم و حالمون خوبه. Smile
حالا متفاوت فکر میکنم و هدف متفاوتی دارم برای نوشتن. شاید بخاطر همینه که دیگه نمیتونم داستان و رمان بنویسم. یکی از مشتری‌های امروزم گف: (منم وقتی بچه بودم داستان مینوشتم ولی آدم وقتی بزرگ میشه، بخاطر درگیری های زیاد و مختلفی که داره، خلاقیتش یطورایی می‌میره، بخاطر همینه که دوست داشتم هنوزم تو بچگی می‌موندم.)
راستش من هیچوقت از گذر زمان ناراضی نبودم. و هیچ موقع هم دلم نخواست به زمان قبل برگردم. بنظرم گذر زمان یه چیز شگفت انگیز و قشنگه. و تجربه های متفاوتی که در طول زندگی پیدا می‌کنی، با گذر زمان معنای بیشتری به خودشون می‌گیرن. البته اگه دیدت رو به مسائل عوض کنی.
خوابم میاد. شاید بهتره یکم از شب‌ها دل بکنم و زودتر بخوابم.
برای یک لحظه، همه چیز بی‌معنی میشه. همه چیز.
و جدا میشی از کل معانی دنیا. چیزی جز خلأ احساس نمی‌کنی.
حس عجیبیه. نمیتونی ازش دل بکنی! صبر کن. این حس رهایی‌‍ه؟ یا خلأ؟
+ اگه حس بدی داری میشه خلأ. ولی اگه با حس خوب همراهه، میشه رهایی:)
